inzendingen

druk op F5 op uw toetsenbord of 'vernieuwen' in uw browser om eventuele wijzigingen te zien

inzendingen en extra's

authentieke reeks foto's uit de glorietijd van Metalurgia
Wie herkent nog de makkers van toen ?
Wie kan de fotoserie dateren ?

Bekijk hier de serie

Brian Alenbergh kleinzoon van Karel Alenbergh (zie gastenboek 15/4/2012)

Kleinzoon en petekind Brian Alenbergh brengt een stapeltje foto’s mee naar binnen. Het zijn schitterende zwart-witfoto’s uit de volle glorietijd van Metalurgia. Een mooi tijdsbeeld, maar in welke periode we ze moeten dateren weten we niet. “Dit is een stukje van mijn erfenis van mijn opa, samen met zijn visgerief” legt hij uit. Al snel blijkt dat de foto’s gepaard gaan met een berg herinneringen en verhalen die zijn opa hem naliet. “Een goeie opa die veel met mij gedaan heeft en veel vertelde.”
Opvallend is dat Brian vele anekdotes van Karel levendig navertelt, het heeft duidelijk indruk gemaakt. Hij kent de verschillende types obussen en hun specificaties en zoekt soms zaken op om er meer van te weten. Hij geniet duidelijk nog na van de vele verhalen die hij heeft horen vertellen. Zo gaf Karel eens een zetje aan een Marokkaanse collega die in gebed was, maar ook in de weg zat. De collega achtervolgde hem doorheen de fabriek, maar geen nood, “opa was marathonloper!” In Weerde organiseerde hij trouwens loopwedstrijden. Dat er hard gewerkt moest worden is natuurlijk evident, maar een grapje tussendoor hoort daar natuurlijk bij. Karel heeft een tijd in de technische dienst gestaan en nachtdienst gedaan. Dat Karel lang in de fabriek heeft gewerkt wordt ook door zijn tiknummer bevestigd: nr.6. Als we samen aan tafel zitten vindt Brian zijn opa terug in het boek van arbeidsongevallen. Gelukkig geen grote schade.
Karel is uiteindelijk overleden in Spanje, het land waar hij zo graag vertoefde. Een herseninfarct was de boosdoener. Brian was er bij toen letterlijk de stekker definitief werd uitgetrokken; een pakkende herinnering. Herinneringen zijn daarom waardevol voor hem. Wie nog wat kan vertellen over de tijd van zijn opa in de fabriek zou Brian daarmee een groot plezier doen.
Het ga je goed Brian, en bedankt om de mooie foto’s met ons te delen.

krantenknipsels explosie 1966
Wie Boemekot zegt, denkt onlosmakelijk aan de rampzalige ontploffing die de ganse omgeving teisterde. Enkele mensen bezorgden mij hierover een reeks krantenknipsels, gehuld in hun herinneringen aan de dag die hun leven zo heeft beïnvloed.

Benny Bosmans (zie gastenboek 18/9/2007) : (art. 1, 2, 3, 4, 5, 6)

Benny vertelt hoe zijn vader Ferdinand de woning in de Zeutestraat verliet richting vaart, om zo naar het station te gaan. Hij passeerde het Boemekot precies op de plaats van de explosie en werd bedolven onder het puin. Vader Bosmans was hiermee de enige onder de dodelijke slachtoffer die niet zelf in de fabriek werkte. Hij liet vrouw en 6 kinderen na. Benny was toen 3 jaar.
Moeder wist hem later exact de plaats aan te wijzen waar vader had gelegen, al had ze hem zelf niet meer mogen zien. Wat rest zijn nog een doos met krantenknipsels, linten van gedenkkransen en rouwkaartjes die vanuit de hele buurt kwamen. Verschillende wijkcomités uit de stad zetten acties op touw om de slachtoffers te kunnen bijstaan.
4 Jaar later is de rechtbank nog steeds bezig; wie zal de schade vergoeden ?

Erwin Van Goethem (zie gastenboek 11/6/2008) : (art. 7)

Erwin was 7 en herinnert zich de dag alsof het gisteren was. Zijn vader en broer werkten op die bewuste dag in het boemekot. In de namiddag was broer Roger naar zij werk vertrokken om te beginnen in de late ploeg. Kort daarna is hij terug thuis gekomen en kon met moeite een woord uitbrengen. Overmand door wat hij had gezien zei hij alleen: "onze Pa". Pas na enige tijd kon hij iets meer zeggen: "ik moet niet meer beginnen, het fabriek is ontploft."
Hoe het met vader Jozef ging wist hij niet, hij had hem niet meer gezien na de ontploffing. De gewonden werden over de verschillende ziekenhuizen verdeeld, maar Jozef was er niet bij. Pas later op de dag bleek dat hij als één van de laatste was weggevoerd naar nog een ander ziekenhuis. Jozef Van Goethem was brigadier in atelier 10 en had ondanks zijn ernstige verwondingen eerst gezorgd dat zijn makkers werden gevonden en weggevoerd. Toe hij het ten slotte zelf begaf kwam hij in het St. Elizabeth ziekenhuis terecht omdat het elders overal vol was. Hij was bij de 12 zwaar gewonden die de ramp opeiste.
Ondanks deze schokkende ervaring gingen vader en zoon opnieuw aan het werk in de fabriek en gingen ook anderen uit de familie daar werken :

1

2

3

4

5

6

7

Arbeiders lagen met brandende kleren in puin van ontplofte munitiefabriek te Mechelen

Nu vijf doden bij ontploffing te Mechelen

Vuurzuil ging ontploffingen te Mechelen vooraf

Overbrenging van de slachtoffers van
ontploffingsramp te Mechelen

De ontploffing bij Metalurgia te Mechelen was geen uniek geval

Wie heeft schade ...

Bommenfabriek de lucht in

	Moeder : Vergaelen Magdalene Schoonbroer : Verreth Eduard Oom : Kinnart Alfons Neven : Kinnart Jozef en Francis Erwin zelf liep er nog stage.					Deze 2 foto's werden gevonden door Marc Van Noppen op de site van Het Belang Van Limburg. http://www.hbvl.be/dossiers/-e/eeuw/1966/1966_0.html ( Foto 5 en 6 ) De foto's komen uit het archief van Gazet Van Antwerpen. (Zie gastenboek 18/1/2008)
		Jozef Van Goethem Zie ook brochure 4

Kevin De Munter (zie gastenboek 15/10/2007)

Ik ben Kevin De Munter laatstejaarsstudent print-journalistiek aan de Katholieke Hogeschool Mechelen. Eén van onze opdrachten dit jaar bestaat uit het maken van een onderzoeksreportage. Het onderwerp hiervoor mochten we zelf kiezen en via een familielid kwam ik terecht bij 'Het Boemekot'. Het is bijzonder jammer dat zo'n stukje Mechels erfgoed verloren is gegaan en daarom zou ik er ook graag mijn reportage over schrijven.

Kevin heeft 2 mensen geïntervieuwd die vanaf de oprichting bij Metalurgia betrokken waren en ook de ontploffing hebben meegemaakt.

lees hier het artikel

Ondertussen heeft Kevin zijn studies met onderscheiding voltooid : proficiat !!

Yannick Clukkers (zie gastenboek 1/2/2011)

Ik ben student journalistiek aan Lessius Hogeschool Mechelen en zou graag een radioreportage maken over de ontploffing van het Boemekot. Ik vroeg me af of u contactgegevens hebt van de mensen die getuigen op de website. Ik zou werknemers willen interviewen en ook brandweermannen of ambulanciers, moest u daar ook gegevens van hebben.

Yannick vond Louis Goovaerts en Jan Smits bereid om naar de plaats van de ramp terug te keren en hun herinneringen te vertellen.

beluister hier het inetrvieuw (5 min)

arbeiders vertellen

Theo Schillemans

Dag Marc.

Hier enkele gegevens van mijn werkzaamheden in het boemekot.

Ik ben geboren op 12 mei 1955.Ik ben momenteel dus 52 jaar.Mijn loopbaan in het boemekot is gestart op 25/09/1995 met het nummer 4482.Ik heb 6 jaar aan de draaibanken gewerkt ( productie).Daarna ben ik overgestapt naar de smederij.Aan de groep verson.Daar werd de eerste vormgeving van de obussen geperst.Ik denk zelfs dat er enkele fotos van deze persen bij je onderdeel persen staan ( tweede rij ,de eerste 3 fotos).Na 9 maand ben ik aan deze groep voorman geworden.Na een bepaalde tijd is deze groep vervangen door een SMG groep.Dit waren 2 persen, een 1500 en een 320 ton, en 2 robotten.Dit was een volledig automatische persengroep.Aan deze machine heb ik gewerkt tot ongeveer 1 jaar voor de faling.Het laatste jaar bij PRB was ik gepromoveerd tot brigadier in de smederij ,ovens en zagerij.

Samen met Warre Van Tongelen (onder tussen reeds overleden) ben ik als eerste arbeider terug begonnen.Belgium Forges was de nieuwe naam en het nummer 4482 heb ik mogen houden.De naam Belgium Forges is door de arbeiders veranderd in Belgium Farce (intern gebruik natuurlijk).Met een beperkt aantal mensen hebben we deze firma lang aan de waggel gehouden.Spijtig genoeg zijn we dan overgenomen door een spaanse groep en deze hebben de firma dan gesloten.De laatste jaren was ik terug gepromoveerd tot brigadier en vanaf onze chef op brugpensioen gegaan is heb ik deze taken tot aan de sluiting overgenomen.

Ik heb in mijn garage een grote foto hangen waar ik samem met de SMG groep opsta.Ik zal proberen om daar een foto van te nemen en deze samen met een foto van mij door te sturen.

Groetjes vanwege den Theo.

Guido Mariën

Hallo Marc,

Ik ben Guido Mariën, 51 jaar, en ik heb bij PRB gewerkt van 18/08/1975 t/m 31/12/1987. Ik ben begonnen in een loods aan Hanswijk de Bergth in Muizen. PRB huurde daar een loods. Juiste getallen kan ik niet geven maar daar stonden een 15-tal draaibanken en idem aan lichte persen. Mijn werk bestond hoofdzakelijk uit het monteren van diverse stukken. Daar ben ik ong. 3 maanden gebleven.
Ik ben dan samen met een 4-tal collega’s overgeplaatst naar Hanswijkvaart 77. Ik kwam terecht bij de Thermische Behandelingen (afdeling 20). Ik moest daar koperen hulzen aan de lopende ketting hangen. Een job die me helemaal niet beviel (daar had ik geen school voor gelopen). En na een paar dagen heb ik mijn overplaatsing gevraagd en gekregen in de draaierij (afdeling 40, leiding van Jos Vermeulen). En daar had ik het wreed naar mijn zin.
Nu, dat heeft niet lang mogen duren want op 10 januari ’76 was ik slachtoffer in een weekendongeval. Ik ben 14 maanden buiten strijd geweest en ben vrijwillig terug gaan werken (je bent jong en je wil wat). Het 8 uur rechtstaan aan een draaibank viel echter niet mee (gekwetste onderbenen) en na 3 dagen heb ik me terug ziek gemeld. Een paar dagen later heb ik dan thuis bericht gekregen dat ze voor mij een zittende job hadden bij de Kwaliteitsdienst (afdeling 97, leiding van Warre Boone) en daar ben ik op in gegaan. De eerste jaren was het een controle uitvoeren op de eindstukken van vooral de draaierij en ingangscontrole op stukken van toeleveranciers.
Daarna ben ik overgegaan naar productie controle van de “Conekes” in afdeling 10. Dit waren koperen schijven die ge-extrudeerd werden en daarna nog van een hoedje voorzien werden (dit laatste aan de “Raskin”. Productie controle heb ik verder uitgevoerd van stalen hulzen bij de MGR (thermische behandeling). Deze installatie bevond zich tussen de afdeling van De Cree en de DST. Dit was wel een drie ploegen systeem die eerst maandagmorgen opstartte. Na een paar weken startte ze met de nachtploeg op zondagavond (vriendelijker voor het gezin). Grote visuele eindcontroles heb ik ook uitgevoerd op stukken van de Stampage (afdeling 50). En verder op barsten met de “Magnetique” van voornamelijk de Body 105m/m DST. De laatste 3 jaar werkte ik als kwaliteitscontroleur in de Stampage zelf. In 1987 voelde je dat het einde van PRB in zicht was en na veel overwegingen heb ik in december de firma verlaten (had ik toen geweten dat de Stampage PRB zou overleven dan…).
Ik ben op zolder gaan rommelen en ik heb nog alle documenten van PRB en Gechem (vanaf 06/84) gevonden. Mijn loonstroken, jaarlijkse medische onderzoeken (door dr. Stoop) ,verkiezingen, enz…. Toch nog belangrijk. Aan mijn sleutel van de voordeur hangt nog steeds de sleutelhanger van PRB, een in leer gestikte lap met de vermelding “PRB Mechelen, VEILIGHEID 1981”, en aan de achterkant “Dank u voor uw inspanning”. PRB was een veilig fabriek die regelmatig de prijs kreeg als de veiligste firma van arrondissement Mechelen en Turnhout. In de 12 jaar heb ik maar 1 dodelijk ongeval gekend en dat was in afdeling 10. Een moersleutel was beneden in de kelder van een pers gevallen en een arbeider was zinnens hem te halen. Hij is vermoedelijk bedwelmd door de gassen en met zijn gezicht in de olie gevallen en olie ingeademd. Hij is kort daarna overleden. En ben nog naar de begrafenis geweest in Heusden-Zolder met collega’s. Was tragisch, een paar weken ervoor had PRB nog een veiligheidstrofee gekregen, herinner ik me nog.
PRB was mijn eerste werk en mijn langste werkgever, dus dat wil wel wat zeggen. Het doet me dan goed om nog eens van je vroegere collega’s te horen en hun relaas te lezen. Hun namen ben ik grotendeels vergeten maar uit hun verslag kan ik de persoon nog levendig voorstellen, vergeten doe je ze niet.
Groeten,
Guido Mariën

Louis Goovaerts

Beste Marc, een anekdote wil ik u toch niet onthouden.
Midden de jaren zestig was er in ons land een groot gebrek aan arbeidskrachten. Baskenland was op dat moment een heel onstabiele regio in Spanje. Vele Basken kwamen dan ook hier hun geluk zoeken. PRB werd voor hen dan ook een springplank om uit de armoede te blijven ver van het geweld. Na de Basken kwamen de Marrokanen. Ze werden door de fabriek met bussen afgehaald in Zaventem. Ze kregen hier woonst en hun werk werd behoorlijk vergoed. De rest van de familie werd dan later ook over gevlogen. ' S middags bedeelde men soep in de kantine tegen ??? frank de tas. Op een mooie donderdag kwamen opnieuw rond de middag twee bussen toe. Arme, arme, doodarme mensen. De fabriek deed een geste - deden ze voor ons nog niet - door het aanreiken van een kom soep met twee sneden droog brood. Ze wilden er meteen aan beginnen. Maar plots stond een oudere man op die reeds een zestal maanden bij ons was. Hij liep door de rangen en fluisterde wat in de oren van zijn landgenoten. Plots bleef al de soep staan. Hij was dus gaan meedelen dat in die soep varkensvlees had gelegen. Marc, ik heb daar reeds vaak aan terug gedacht waarom die toen de bonensoep niet wilden opeten. Het doet mij huiveren Marc.
m.vr.gr.
Louis